Το φανάρι της ανάγνωσης «άναψε» για πρώτη φορά πριν από χρόνια, ένα απόγευμα που διάβαζα από τις «Μεγάλες Προσδοκίες» σε μια ομάδα εφήβων. Σουρούπωνε και χρειαζόμασταν περισσότερο φως για να συνεχιστεί η ανάγνωση αλλά όχι τόσο πολύ ώστε να χαλάσει η ατμόσφαιρα. Έτσι βρέθηκε ένα φανάρι-φακός εκεί δίπλα και μας πήρε η νύχτα… Και από εκείνη την στιγμή το φανάρι βρήκε την αποστολή του: Να φωτίζει ιστορίες και να τις μοιράζεται με τους ανθρώπους.

Αυτός είναι ο σκοπός μου  τα τελευταία 30 χρόνια ως δασκάλα. Δασκάλα εκπαιδευτικού δράματος και θεάτρου αλλά και δασκάλα νέων ελληνικών, ιδιότητες που προστίθενται κάτω από την ίδια φιλοσοφία. Τον άνθρωπο! Ο άνθρωπος που ζει και αγωνίζεται μέσα στην κοινωνία. Και με αυτή την οπτική, φωτίζοντας αυτές τις πράξεις και τις συγκρούσεις , οργανώνω τις διαδρομές μου ανεξάρτητα από το αντικείμενο που διδάσκω κάθε φορά.

Ιστορίες πηγάζουν από παντού. Κυριολεκτικά! Τα παραμύθια, οι μύθοι, η λογοτεχνία, το θέατρο, ο κινηματογράφος, ο τύπος, το διαδίκτυο, η επικαιρότητα …είναι μόνο η αρχή!

Και είναι μοναδικές οι στιγμές που βάζουμε μια ιστορία στον μεγεθυντικό φακό, που μέσα από τις πράξεις τις φανερές ή τις κρυμμένες μπορούμε να βουτήξουμε βαθιά μέσα  σε όσα συμβαίνουν και να βρούμε τους εαυτούς μας εκεί ως άτομα αλλά και ως κοινότητα.

Οι τρόποι είναι πολλοί και απολαυστικοί: αναγνώσεις, ρόλοι, αυτοσχεδιασμοί, αξιοποίηση των αντικειμένων, κίνηση, μουσική, χάρτες και ημερολόγια, παιχνίδι … με τον λόγο, με την σιωπή, με το σώμα.

Και συχνά αναρωτιέμαι: τι είδους δασκάλα θέλω να είμαι; Τι τους έμαθα σήμερα και τι έμαθα εγώ από εκείνους;

Και εκεί φουντώνουν οι ερωτήσεις:

• Βρήκαμε τρόπους να μαθαίνουμε και να χρησιμοποιούμε την γνώση;

• Μάθαμε  να «ακούμε» και μπορέσαμε να ακουστούμε ;

• Είχαμε επιλογές;

• Καταφέραμε  να πάρουμε την ευθύνη των προτάσεων μας;

• Αναδείχθηκαν οι  διαφορετικές οπτικές;

•  Καταφέραμε να «παίξουμε» και να απολαύσουμε Μαζί;

• Βρήκαμε τις αλήθειες για τους εαυτούς μας και τον κόσμο μέσα από τις λέξεις και τις εικόνες;

• Μπορέσαμε  να αγγίξουμε το οικουμενικό και το πανανθρώπινο;

Και καθώς οι ερωτήσεις δεν σταματούν…φουντώνει κάτι που δεν έχει απάντηση. Μια ανεξήγητη σύνδεση βαθιά και σταθερή, με πίστη και εμπιστοσύνη. Είναι αυτές οι στιγμές που η γνώση αποκαλύπτεται εκ νέου χωρίς ερμηνείες και όλοι το νοιώθουμε αυτό μαζί, μέσα σε ένα δωμάτιο, μπροστά σε ένα παράθυρο προς τον κόσμο.

Αυτές τις πολύτιμες στιγμές το φανάρι δυναμώνει το φως του εντός και τότε ξέρω ότι δεν θα ήθελα και δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο παρά δασκάλα.

Die Leselaterne „entzündete“ sich zum ersten Mal vor vielen Jahren, an einem Nachmittag, als ich einer Gruppe Jugendlicher aus Große Erwartungen vorlas. Es dämmerte, und wir brauchten mehr Licht, um weiterzulesen – aber nicht so viel, dass die besondere Atmosphäre verloren ginge. Da stand zufällig eine Laterne-Taschenlampe neben uns, und wir lasen bis tief in die Nacht … Seit diesem Moment hat die Laterne ihre Bestimmung gefunden: Geschichten zu erhellen und sie mit Menschen zu teilen.

Das ist auch mein Ziel in den letzten dreißig Jahren als Lehrerin.
Lehrerin für Dramapädagogik und Theater, aber auch Lehrerin für Neugriechisch – Rollen, die sich alle unter derselben Philosophie vereinen: den Menschen!
Den Menschen, der lebt und kämpft innerhalb der Gesellschaft. Und aus dieser Perspektive, indem ich Handlungen und Konflikte beleuchte, gestalte ich meine Wege – unabhängig davon, welches Fach ich gerade unterrichte.

Geschichten entspringen überall. Wirklich überall! Märchen, Mythen, Literatur, Theater, Kino, Presse, Internet, Aktualität … das ist erst der Anfang!
Und einzigartig sind jene Momente, in denen wir eine Geschichte unter die Lupe nehmen, um durch sichtbare oder verborgene Handlungen tief in das Geschehen einzutauchen – und uns selbst dort wiederzufinden, sowohl als Individuen als auch als Gemeinschaft.

Die Wege dahin sind vielfältig und voller Freude: Vorlesen, Rollenarbeit, Improvisationen, Arbeit mit Objekten, Bewegung, Musik, Karten und Tagebücher, Spiel … mit Sprache, mit Stille, mit dem Körper.

Und oft frage ich mich:
Welche Art von Lehrerin möchte ich sein?
Was habe ich ihnen heute beigebracht – und was habe ich von ihnen gelernt?

Dann entstehen neue Fragen:

·         Haben wir Wege gefunden, Wissen zu erlernen und zu nutzen?

·         Haben wir gelernt zuzuhören – und konnten wir gehört werden?

·         Hatten wir Wahlmöglichkeiten?

·         Haben wir es geschafft, Verantwortung für unsere Vorschläge zu übernehmen?

·         Kamen unterschiedliche Perspektiven zum Vorschein?

·         Konnten wir „spielen“ und gemeinsam Freude erleben?

·         Haben wir Wahrheiten über uns selbst und die Welt in Worten und Bildern entdeckt?

·         Konnten wir das Universelle und Menschliche berühren?

Und während die Fragen nicht aufhören … wächst etwas heran, das keine Antwort braucht.Eine unerklärliche Verbindung, tief und beständig, getragen von Vertrauen und Zuversicht.
Es sind diese Momente, in denen sich Wissen neu offenbart – ohne Erklärungen – und wir alle spüren es gemeinsam, in einem Raum, vor einem Fenster zur Welt.

In diesen kostbaren Augenblicken verstärkt die Leselaterne ihr inneres Licht, und dann weiß ich:
Ich möchte und könnte nichts anderes sein als Lehrerin.